Η παράσταση «Άμλετ» σε σκηνοθεσία Γιώργου Παρασκευόπουλου όπως ανέβηκε στις «Νέες μορφές». Η Σοφία Λάππου που μου έκανε μαθήματα υποκριτικής. Η συνάντηση με την Αμαλία Μουτούση: Την πρώτη φορά που την είδα στο θέατρο, φοιτήτρια στο πρώτο έτος ήμουν και σκεφτόμουν πως έπρεπε να παρατήσω την σχολή γιατί ήξερα ότι ποτέ δεν θα καταφέρω να παίξω τόσο καλά - και συνεχίζω να το πιστεύω. Οι παραστάσεις στο θέατρο Αμόρε. Το «Στούντιο υπό το μηδέν» του Νίκου Καραγεώργου. Οι σχολικές γιορτές που είχαν κάτι δυσβάσταχτο όπως και η πρωινή προσευχή στον προαύλιο χώρο. Η μαμά μου που παίζει πολλούς διαφορετικούς ρόλους εντός χώρου. Οι ταινίες του Larry Klark. Και τέλος ο Άγγελος Φραντζής που ανακινεί τα ειλικρινή συναισθήματα μου. Ολα αυτά με διαμόρφωσαν στην ηθοποιό που είμαι σήμερα.
Λόγω των απαιτήσεων που είχαν για την προετοιμασία τους και την ολοκλήρωση τους οι τελευταίες ταινίες που έκανα ένιωθα ότι υπήρχε ένα κενό με το θέατρο - απώλεια ότι κάτι άφηνα πίσω. Αλλά αυτό το κενό ετών με ενεργοποίησε με αφετηρία την περσινή μου συνεργασία με τον Γιάννη Χουβαρδά.
Φέτος συμμετέχω στο «Σπασμένο γυαλί» στο θέατρο Πόλη. Αρχικά με ενδιέφερε το υπέροχο έργο του Αρθουρ Μίλλερ και η πειραματική διάσταση που μπορεί να έχει για μένα η διάρκεια της παράστασης – αφού παίζεται για επτά μήνες έξι φορές την εβδομάδα. Έχει κάτι παράλογο αυτή η επανάληψη. Το πως μπορεί ένας ηθοποιος να διαχειριστεί αυτή την επανάληψη και ποιες είναι οι υποκριτικές δυνατότητες που του δίνονται μέσω αυτής. Ποια καινούργια υποκριτικά μέσα μπορεί να ανακινεί για να μην γίνεται κλασικό ωράριο εργασίας.
Η συνεργασία μου με τον Krzysztof Garbaczewski και το Nowy Teatr είναι η σημαντικότερη θεατρική εμπειρία που έχω μέχρι στιγμής. Προέκυψε πριν από χρόνια με την παρουσίαση της ταινίας «Μέσα στο δάσος» του Αγγέλου Φραντζή σε ένα φεστιβαλ στο Wroclaw. Με κάλεσαν στην Βαρσοβία και δούλεψα εκεί με την συγκλονιστική ομάδα του Nowy teatr από τότε δεν χάσαμε πότε την συνέχεια της σύνδεσης μας. Με την τελευταία συνεργασία μας φέτος που δεν μπορώ να περιγράψω το πόσο καλά λειτουργεί αυτό το θέατρο και τον μαγικό τρόπο που έχει βρει να δημιουργεί το ασφαλέστερο δημιουργικό και πρακτικό πεδίο για να αναπνέουν τα μέλη του.
Θα δοκιμάσουμε με την θεατρική ομάδα στην Βαρσοβία και τον σκηνοθέτη Krzysztof Garbaczewski να δημιουργήσουμε μια παράσταση από την πρώτη λέξη μόνο με τις αναφορές που θα συλλέγει και θα φέρνει ο καθένας μας στην διαδικασία. Επίσης, θα προσπαθήσουμε με τον Άγγελο για την καινούρια ταινία που γράφει να αφεθούμε σε εντελώς διαφορετικούς χρόνους προβών χωρίς την πίεση της έναρξης των γυρισμάτων.
Θα ήθελα να μου δίνεται η ευκαιρία να συνεργάζομαι με σκηνοθέτες που να δημιουργούν ανορθόδοξες ηρωίδες. Ο Αντρέι Ζουλάφσκι, ο Νίκος Νικολαΐδης και ο Πέδρο Αλμοδόβαρ, όσο διαφορετικές και να είναι οι ταινίες τους (δυστυχώς οι δύο πρώτοι έχουν φύγει από τη ζωή) η ορατότητα των γυναικείων χαρακτήρων είναι κοινό χαρακτηριστικό τους. Μπορεί να είναι γυναίκες της διπλανής πόρτας αλλά κρύβουν ένα τέρας στο υπνοδωμάτιο· μπορεί να θάβουν ένα πτώμα στον κήπο ή να φτιάχνουν γκασπάτσο με βαρβιτουρικά στο μπλέντερ. Στην ουσία καταργούν αυτή την καταπιεστική ταμπέλα που έχουμε υποστεί ως γυναίκες της διπλανής πόρτας όπου η χειραφέτηση μας έχει έρθει μέσω κοινωνικά αποδεκτών όρων.
Οι κινηματογραφικές ηρωίδες νομίζω εγγράφονται περισσότερο μέσα μου γιατί αποτελούν μέχρι στιγμής το βασικό κομμάτι έρευνας. Επίσης με τον κινηματογράφο αποφασίζεις ότι πάντα θα υπάρχουν αποτυπωμενες αυτές οι ηρωϊδες και μπορείς να ανατρέξεις σε αυτές για να τις ξανάσυναντήσεις όσο τρομακτικό και γοητευτικό μπορεί να είναι αυτό...
Κάθε καινούργια ταινία είναι σαν μια νέα ερωτική σχέση η οποία δεν ξέρω αν είναι ανάμνηση μιας ζωής που έχει περάσει ή της επόμενης που έρχεται.
Το «Ακίνητο Ποτάμι» πέρα από ότι είναι μια μεγάλη ευρωπαϊκή συμπαραγωγή είναι μία ταινία που άλλαξε την οπτική και την αντίληψη μου. Μετέτρεψε την προετοιμασία και το γύρισμα σε ένα ξεχωριστό κομμάτι ζωής χωρίς μήνες και μέρες όχι λόγω της διάρκειας των γυρισμάτων που διήρκησαν δύο χειμώνες και των συνθηκών που δουλεύαμε στους -20 στον Αρκτικό. Αλλά και γιατί ο Άγγελος Φραντζής δημιούργησε μια ηρωίδα που οι μετατροπές της ήταν όλες οι μετατροπές και οι θερμοκρασίες που μπορεί να πάρει το νερό...
Με τον Άγγελο Φραντζή ζούμε και δουλεύουμε μαζί τα τελευταία δέκα χρόνια. Προχωράμε βαθύτερα όσο περνάει ο καιρός μαζί και ο καθένας ξεχωριστά αλλά μαζί. Τις προάλλες παρακολούθησα μια παράσταση όπου στο έργο ακουγόταν η φράση «Για κάθε άνθρωπο ο θάνατος σημαίνει κάτι διαφορετικό» - και έπειτα σκεφτόμουν τι σημαίνει για μένα. Ενιωσα ότι θάνατος θα ήταν να μην ξαναδώ και να μην ξαναμιλήσω ποτέ με τον Άγγελο. Όσο για το κομμάτι της δουλειάς σίγουρα έχουμε αναπτύξει έναν κώδικα που σε κάθε δουλειά παίρνει διαφορετική μορφή αλλά δεν δουλεύουμε μόνο οι δυο μας· είναι συλλογική εμπειρία και συλλογική έμπνευση που δημιουργείται από τα μέλη της κάθε ταινίας.
Σίγουρα είναι ευχάριστο και τιμητικό να αναγνωρίζεται η δουλειά σου με βραβεύσεις εντός Ελλάδος και διακρίσεις σε φεστιβάλ του εξωτερικού. Χάρηκα πολύ και για να είμαι ειλικρινής όλα αυτά τονώνουν τον εγωισμό και μειώνουν την ανασφάλεια.
Το εντός η εκτός συνόρων είναι κάτι το οποίο θεωρώ δεν έχει σχέση με τον πυρήνα της δουλειάς. Συνεργάστηκα εκτός συνόρων με τον Giaccomo Abruzzese και την Anna Sanmarti μέσω του διαλόγου που άνοιξε το «Μέσα στο δασος» - ήταν η πρώτη ταινία στην οποία έπαιζα και είχε συμμετοχή σε φεστιβάλ. Για μένα σημασία έχουν οι ενδιαφέροντες χαρακτήρες και οι συνεργασίες που μου αποκαλύπτουν διαφορετικές εκδοχές μου.
Πρόκειται να κάνω το τηλεοπτικό μου ντεμπούτο στη «Ζωή εν τάφω» στην ΕΡΤ. Σίγουρα κοιτάζω το μέσο με σκεπτικισμό γιατί στην Ελλάδα δεν είναι ένα ασφαλές μέσο λόγω της έλλειψης προετοιμασίας - και δεν έχω καμία εμπειρία σε αυτούς τους χρόνους. Αλλά είμαι τυχερή γιατί ο σκηνοθετης Τάσος Ψαρράς που τον εκτιμώ πολύ λόγω της ευγένειας του και της άψογης συνεργασίας μας, έρχεται από τον κινηματογράφο με πολύ ενδιαφέρουσες ταινίες όπως το «Εργοστάσιο». Ετσι έχουμε έναν κοινό τρόπο προσέγγισης.
