Ο καταστροφέας Ραλφ και η πάντα ανήσυχη φίλη του Βανέλοπη ταξιδεύουν στον απίθανο κόσμο του διαδικτύου, αναζητώντας ένα ανταλλακτικό για να σώσουν το βιντεοπαιχνίδι της Βανέλοπη. Στην πορεία, οι δυο τους θα στηριχτούν στους κατοίκους του διαδικτύου, σε ένα ιντερνετικό επιχειρηματικό μυαλό, αλλά και στο πάνθεον των πριγκιπισσών της Disney, για να βρουν τον δρόμο τους.

Θεσπέσιο, απολαυστικό, αυτοσαρκαστικό, σχεδόν εθιστικό αλλά και απρόσμενα «εκπαιδευτικό» αφού ελάχιστα φιλμ μπορούν να σε βάλουν για τα καλά στον κόσμο του Ίντερνετ όσο αυτό εδώ και μάλιστα χωρίς να χάνουν στιγμή τον παιδικό ενθουσιασμό ή την περιπετειώδη διάσταση τους.

Οι τυχεροί ήρωες Ραλφ και Βανέλοπη ζουν μια ακόμη περιπέτεια έχοντας για υποστηρικτές τους ίδιους ακριβώς συντελεστές (ο Τζον Σ. Ράιλι και η Σάρα Σίλβερμαν δανείζουν ξανά τις φωνές τους στο πρωτότυπο ενώ και στην ελληνική μεταγλώττιση η δουλειά είναι επαγγελματική και αξίζει ειδική μνεία στη Δανάη Σκιάδη που μας χαρίζει μια απολαυστική Βανέλοπη), ενώ σε επίπεδο σεναρίου και θανατηφόρας ατάκας, οι γραφιάδες της Ντίσνεϊ κεντάνε.

Υπάρχουν τέτοιες σπαρταριστές σκηνές που δεν προλαβαίνεις να ακούσεις την επόμενη ατάκα επειδή εξακολουθείς να γελάς από την προηγούμενη (αχ, αυτή η σκηνή με τις πριγκίπισσες…), ο σχεδιασμός της δράσης έχει γίνει με βάση τις απεριόριστες δυνατότητες που προσφέρει το Ίντερνετ και στο κέντρο της ιστορίας η τρυφερή σχέση των δύο πρωταγωνιστών αποτελεί το έναυσμα για εσωτερικά ψαξίματα που δεν έχουν αντίστοιχο τους στο χώρο της παιδικής μυθοπλασίας.

Γιατί μην μου πείτε ότι έχετε ακούσει πιο εύστοχη διαπίστωση γύρω από τον ορισμό της φιλίας αλλά και της ίδιας της ζωής (ο Ραλφ και η Βανέλοπη βάζουν τα γυαλιά στον Μπέργκμαν και τον Ταρκόφσκι) από αυτή που μοιράζονται τα δύο φιλαράκια σε κάποια σκηνή περισυλλογής: “Τελικά Ραλφ αυτό δεν είναι το νόημα στη ζωή; Να μην ξέρεις τι θα συμβεί στην επόμενη στιγμή… ”

Κωνσταντίνος Καϊμάκης