Ο Βασιλιάς Ιωάννης του Ουίλιαμ Σαίξπηρ κατατάσσεται στα ιστορικά του δράματα και το διαχρονικό αυτό έργο ξανανεβαίνει 13 χρόνια μετά από την ιστορική παράσταση του 2005 στο θέατρο Αμόρε, σε σκηνοθεσία Νίκου Χατζόπουλου.

Σε κάθε εποχή υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν να επιβιώσουν. Πολλές φορές αυτή η προσπάθεια γίνεται υπό αντίξοες συνθήκες, αλλά παρ' όλα αυτά πολύ συχνά στέφεται με επιτυχία. Εκεί όμως που πραγματικά δοκιμάζεται ο χαρακτήρας του ανθρώπου είναι όταν του δίνεται εξουσία... Ίσως να μην διαφθείρει η εξουσία. Ίσως η διαφθορά να είναι προϋπόθεση της εξουσίας.

Ο Σαίξπηρ χρησιμοποιεί το ιστορικό πρόσωπο του Ιωάννη του Ακτήμονα (1199-1216), για να θίξει τρία καυτά και επίκαιρα θέματα της εποχής του (;):

-τη σύγκρουση με την Εκκλησία

-το πως οι ξένοι εισβολείς της αυτοκρατορίας προσπαθούν να ρυθμίσουν την τύχη της

-το πως σφετερίζεται κάποιος τον θρόνο μέσω της οικογένειάς του και του παράγοντα Τύχη.

Ο κινητήριος μοχλός στις πολιτικές πράξεις είναι το ανθρώπινο συμφέρον. Είναι αυτό που βάζει τα γρανάζια της επιβολής της εξουσίας να κινούνται και που μας παρουσιάζει μια ολόκληρη σπουδή στον τρόπο που αντιδρά ο άνθρωπος υπό το καθεστώς πίεσης. Όπως και στη μετάβασή του από υποκινητή σε υποκινούμενο.

Λίγα λόγια για το έργο

Η ιστορία βρίσκει τον βασιλιά Ιωάννη τον Ακτήμονα να καταλαμβάνει σφετεριστικά το στέμμα της Αγγλίας γεγονός που εξοργίζει την Λαίδη Κοστάνς, μητέρα του νόμιμου διαδόχου νεαρού Αρθούρου. Η Κοστάνς ξεσηκώνει σε εκστρατεία τον γαλλικό στρατό υπό την καθοδήγηση του βασιλιά Φίλιππου της Γαλλίας. Μέσα σ όλα αυτά η παπική Εκκλησία έρχεται να δράσει ανάμεσα στη διαμάχη αυτή και να καρπωθεί ό,τι μπορεί με βάση πάντα τα συμφέροντα της.