Με την επόμενη φούσκα που γιγαντώνεται στο καζάνι της αμερικανικής οικονομίας καταπιάνεται στο τελευταίο του δημιούργημα ο μετρ του δικαστικού θρίλερ, Τζον Γκρίσαμ. Τα φοιτητικά δάνεια είναι, μετά την στεγαστική πίστη, το next best thing που ανακάλυψαν τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα για να αποκομίσουν γρήγορο και εύκολο κέρδος.

Εφόσον λοιπόν το πεδίο της στέγασης έχει επαρκώς καλυφθεί, εύλογα πήρε σειρά η κάλυψη της επόμενης πολύ σημαντικής ανάγκης: αυτή της εκπαίδευσης. Και μιας και στις Η.Π.Α., όπως και σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο, ένα πανεπιστημιακό πτυχίο είναι κι ένα εισιτήριο για μια καλύτερη ζωή, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι διατεθειμένοι να χρεωθούν μέχρι το λαιμό  για να εξασφαλίσουν μία αξιοπρεπή διαβίωση.

Η συλλογιστική του Γκρίσαμ όμως λέει ότι “it takes two to tango”. Οπότε στην εξίσωση μπαίνουν αναγκαστικά και τα ίδια τα πανεπιστήμια που, αν και για λόγους δεοντολογίας , πρεστίζ και υστεροφημίας δεν μπορεί να έχουν ίδιο μερίδιο ευθύνης με τις τράπεζες, εντούτοις, στην προσπάθεια τους για αύξηση εσόδων, καταλήγουν να συμμαχήσουν με τον διάβολο. Σε κάθε περίπτωση η κατάσταση βολεύει όλες τις πλευρές εκτός από τους δυστυχείς φοιτητές και κατ’ επέκταση το αμερικανικό δημόσιο που έχει μπει ως εγγυητής. Με άλλα λόγια η τράπεζα θα εξοφληθεί στο ακέραιο είτε από τον φοιτητή είτε από τον φορολογούμενο.

Εδώ ακριβώς είναι που θέλει να καταλήξει ο πρώην δικηγόρος και νυν συγγραφέας αφού πρώτα μας σεργιανίσει σε έδρανα νομικών σχολών γ’ διαλογής και σε διαδρόμους δικαστικών μεγάρων. Το αμερικανικό όνειρο έχει πια ξεθωριάσει τόσο πολύ που έχει γίνει σχεδόν διάφανο φανερώνοντας το ψέμα, την ανηθικότητα και το όνειδος.

Το «Ρούστερ Μπαρ» δεν έχει αγαθές προθέσεις. Παραδέχεται κυνικά ότι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» και ότι τις περισσότερες φορές, αν όχι πάντα, για να καταπολεμηθεί μια απάτη χρειάζεται μια πιο εξυπνότερη, πιο ριψοκίνδυνη και παραφουσκωμένη με πολλά καντάρια θράσους. Αλλιώς η αδιαλλαξία του ισχυρού θα επιβάλλεται μονίμως στον αδύναμο.